Mercado de gando de Amio, sobre as 11:30 horas do 28 de xaneiro de 2012. Frío e ambiente hostil contra quen sentabamos a estribor do "cadalso" colocado para o Consello Nacional saínte. Anúnciase que cada persoa que interveña no debate xeral terá un minuto para dar os seus pareceres. O Martiño e mais eu afanámonos en resumir os argumentos irmandiños para a necesaria rexeneración do BNG, cronometrando co móbil para non pasarnos do tempo, e todo isto escoitando verdadeiros insultos e infamias, coma que o alcalde de Teo é amigo-da-Guardia-Civil por obra e gracia dunha foto sacada de contexto cando nunca foi a actos relixiosos ou á festa "do Pilar". Rir por non chorar. Ao plenario do día seguinte, por certo, pasou unha emenda - que me merece todo respecto - que propuña que "os cargos públicos do BNG non participarán, a nivel institucional, en procesións, ofrendas ou outras manifestacións relixiosas". Foi transaccionada por un texto máis xeral - creo lembrar, non estou segura -, e alegando o alcalde de Allariz que non se podía especificar porque, por exemplo, el ía ás comidas dos Salesianos convidado e había cousas que non son especificamente actos relixiosos e tal. Alguén retranqueiro dixo: "emenda, emenda: os cargos públicos do BNG non poden ir a comidas dos Salesianos". Debates sobre o sexo dos anxos co Turco ás portas de Bizancio, dixo o Beiras. Coma a famosa emenda de sustitución dun cadriño polo número "1". Rir por non chorar. Os argumentos respondéronse con berros e consignas, pero sempre nos quedan os recunchos propios da Rede para re-escribilos, por se son válidos e, senón, que os leve o demo.
Repítese que "hai alternativa", pero non pode habela se esta non se constrúe entre as diversas lecturas do nacionalismo, porque entón só sería alternativa dunha determinada visión ideolóxico-política. E non hai tampouco alternativa válida se esta se elabora ignorando ou tratando de tutelar a todo movemento social ou colectivo de xente que loita, dende distintos eidos e visións, dende abaixo, conta este sistema explotador. Non hai alternativa sen permeabilidade cos movementos sociais.
E, isto ten que ver coa idea básica - plasmada no deseño orixinal do BNG - de que toda persoa ten lexitimidade para integrarse no proxecto de emancipación do pobo galego. Todo o pobo galego, excepto as minorías expoliadoras. Porque non se trata de liberar, senón de "liberármonos con". Todas e todos precisamos liberármonos, porque nós tamén podemos estar colonizados ou porque adoptamos a lóxica de dominio do sistema que dicimos combater, abandonando a dinámica de consensos e respecto ás minorías pola uniformización e o xogo de maiorías-minorías.
Para ser alternativa precisamos unha organización unitaria do nacionalismo galego na que a crítica non sexa entendida como boicot, senón como contribución á construción do "proxecto común", porque non hai democracia sen o exercicio libérrimo da razón. Non podemos predicar democracia e participación activa da cidadanía na política fóra se dentro non podemos convivir, cada quen dende a súa posición, para conquerir unha Galiza liberada.
Hai sitio para tod*s, sempre que sexamos, claro, unha fronte plural, e non unha coalición de partidos ou unha organización política onde se vulneran sistematicamente as regras de xogo máis básicas.
